Willen Randstedelijke millennials eigenlijk gewoon een kind met geld en een seksleven zijn?

Over mijn middag tegenover Artis en de belachelijke outfit die ik daaraan overhield

Beste lezer, lieve abonnee,

Bedankt dat je je hebt ingeschreven op mijn nieuwsbrief! Hier schrijf ik vanaf vandaag, 20 mei 2025, iedere week over de keuzes en crises van ‘nineties babies’ a.k.a. zillennials in de grote stad. Soms anekdotisch, soms journalistieker, van wisselende lengte, maar altijd persoonlijk, open en relativerend – een beetje zoals ik dat in Trouw ook doe, maar met iets meer vrijheid.

Deze nieuwsbrief is gratis, maar ik steek er natuurlijk wel flink wat werk in. Als je dat wil, kun je me sponsoren door een betaald abonnement te nemen op deze Substack voor 5 euro per maand (klik dan op de ‘upgrade to paid’-button), of me eenmalig een bedrag over te maken via dit Tikkie.

Heb je nog gedachten over mijn stukken of tips voor leuke onderwerpen? DM me dan in Substack of voel je vrij me te mailen op jessica@jessicakuitenbrouwer.nl. En als je de nieuwsbrief leuk vindt, spread the word! Op naar de eerste 500 abonnees!

Lieve groet,

Jessica

Ok, hier gaat ‘ie dan:

Willen Randstedelijke millennials eigenlijk gewoon een kind met geld en een seksleven zijn?

Ik zag er niet uit. Soms heb je dat: dat je even uitzoomt, geconfronteerd wordt met je eigen wezen en al je recente keuzes absurd lijken. Bij mij gebeurde dat nu vrij plotseling. Samen met de hond slenterde ik wat over straat. Hij snuffelde aan het onkruid tussen de tegels. Ik stond gedachteloos om me heen te staren, de stadsgeluiden en de gulle zonnestralen van deze meimaand in me op te nemen. En toen trof ik mijn eigen reflectie in het slaapkamerraam van een benedenwoning.

Een kleine week eerder had ik een werkafspraak gehad in een café tegenover Artis. Het was woensdagmiddag, midden op de werkdag nog: het soort tijdstip waarop er van alles in de stad gebeurt waar ik helemaal nooit bij stilsta. Zeker in de Plantagebuurt.

Het ene na het andere aangepaste busje met een blauwe nummerplaat stopte naast de ingang van de dierentuin om groepen hulpbehoevende mensen en hun begeleiders uit te laden, en toen zij allemaal naar binnen waren, kwam de stroom jonge ouders (of eigenlijk: jonge moeders, ik heb die middag welgeteld één vader gezien, maar dat terzijde) met kroost op gang. De ene na de andere elektrische bakfiets werd op de stoep van de Plantage Kerklaan geparkeerd.

Millennial moms on duty – een nieuw stadsarchetype

Als student en beginnende schrijver met een bijbaantje was ik vaak overdag op de been. Dan werkte ik ‘s avonds – of gewoon even niet – en deed ik de dingen die mensen met een baan allemaal in het weekend moeten proppen doordeweeks. Maar toen mijn carrière echt op gang kwam heb ik dat afgeleerd. Deels uit praktische overweging: ik woon samen met iemand die in loondienst is en veel van mijn vrienden zitten ook in het negen-tot-vijf-ritme, maar ik denk ook omdat ik het gevoel had dat dat nou eenmaal was wat je deed als je serieus werd ergens over.

Met mijn nieuwe ritme, kwam namelijk ook een nieuwe focus op alles zakelijk, verantwoordelijk en ‘volwassen’. Achter mijn bureau verloor ik de dagelijkse recreatiemogelijkheden die Amsterdam allemaal te bieden heeft een beetje uit het oog. Misschien dat ik daarom zo gegrepen was door de vrouwen die nu een voor een kwamen aangefietst. Millennial moms on duty, maar off work. Een goed te herkennen relatief nieuw archetype in de stad dat ik zelf niet zo vaak in actie zie.

Ze waren een stuk vrolijker, bijna zorgeloos, vergeleken met veel van de fulltime werkende en immer jonglerende moeders in blazers en pumps die ik me uit mijn eigen jeugd herinner en die je maar al te vaak in tv-series en sentimentele Hollywoodfilms ziet (denk type ‘Miranda’ uit Sex and the city). Ze hadden duidelijk geld, want ze waren vrijwel allemaal in het bezit van een dure bakfiets of een ander hip rijwiel en minimaal vier echt gouden sieraden. En ze hadden tijd, niet alleen nu op woensdagmiddag voor de kinderen, maar ook voor zichzelf, zag ik aan hun afgetrainde pilates-lijven, verzorgde haren en make-up.

Kloontje het Reuzenkind was er niks bij

En – en dit lag ten grondslag aan mijn confrontatie met mezelf op de hondenwandeling – ze hadden heel duidelijk een soort hippe-jonge-moeder-van-midden-dertig-uniform: een beetje boxy, speelse T-shirts in vrolijke kleuren, soms met een streepje en/of een afbeelding of logo erop, wijde shorts tot halverwege het dijbeen in ook weer een vrolijke kleur (soms zelfs een die vloekte met dat T-shirt), een petje op en/of een trui schuin om de schouders geknoopt en tussen hun gouden sieraden één of twee snoeren van felle kralen met een ludiek bedeltje eraan, hoge sokken en gympen – geen dad sneakers of Salomons, maar schoenen die ik echt alleen kan beschrijven met het woord ‘gympen’.

Ik ervaarde een vreemde aantrekkingskracht tot het stijltje en toen ik dat weekend (ja, wel in het weekend dus) even de stad in ging om een paar zomeritems in te slaan merkte ik dat ik naar hun soort T-shirts en broekjes graviteerde. Ik kocht katoenen shorts in een pasteltint en een boxy T-shirt met streepjes. Die zondag kreeg ik, als grapje, op Moederdag een pet met ‘dog mum’ erop van mijn geliefde – perfect.

Zo trof ik dus mijn eigen spiegelbeeld op straat, als wannabe vrijetijdsmoeder. En het enige dat ik kon denken was: help, ik zie eruit als een kleuter van 1,78 met borstgroei. Kloontje het Reuzenkind was er niks bij.

Kinderen met een besteedbaar inkomen

Het zette me aan het denken. De moeders die ik woensdag gade had geslagen waren eigenlijk allemaal als kinderen gekleed. Hippe kinderen, bon, maar toch met hele duidelijke verwijzingen naar een prepubescent bestaan: felle kleuren, losse silhouetten, gympen en vooral geen nare enkelsokken die afzakken als je druk heen en weer rent. Is het het streven van Randstedelijke millennials om eigenlijk gewoon een kind met een besteedbaar inkomen en een seksleven te zijn?

Het was misschien een beetje een grootse gedachte om op te hangen aan de kledingkeuzes van een specifiek type jonge moeders, maar al verder slenterend met de hond schoten me meerdere stadsmillennial- en havermelkelite-trekjes te binnen die mijn hypothese versterkten.

De eindeloze zoektocht naar work-life-balance (oftewel de zoektocht naar hoe we ons werk zo min mogelijk als werk laten voelen) en het uitgesproken verlangen naar méér vrije tijd en méér tijd doorbrengen met je vrienden. Het eindeloze TikTok-therapie-geneuzel over het healen van je inner child en hechtingsstijlen. De non-hiërarchische start-up en de techbedrijven waarvan de CEO’s rondlopen in afgedragen hoodies of een gaslighting creative incrowd guy-ketting. De ‘I’m just a baby’- en ‘twentysomething teenage girlie’-memes van de afgelopen jaren. Alle dertigers uit de middenklasse die nog steeds ieder jaar naar Lowlands gaan… Het straalt allemaal uit dat we verlangen naar een zorgeloos bestaan zonder al te veel verantwoordelijkheden die onze tijd in de speeltuin beperken.

Adulting is kidulting geworden

Het is niet per se iets nieuws dat dertigers moeite hebben met het volwassen leven. De term adulting (het performatief uitvoeren van banale volwassenen-zaken als rekeningen betalen, schoonmaken en boodschappen doen alsof dat iets heel onwennigs is) schijnt in 2008 al voor het eerst op social media te zijn opgedoken. Maar waar de oudere millennials zich lang kinderen voelden en dus maar speelden dat ze volwassen waren – zien jullie de business casual mode van de vroege jaren 10 nog voor je? – breekt de latere lichting millennials gewoon met het idee van ‘de volwassene’ waar veel van ons mee opgegroeid zijn.

Althans, ze hebben er wat openlijker lak aan en laten dat zien in hun mode en hun gedrag: in een recent nieuwsbericht over Sonny Angels (kleine, schattige speelgoedpopjes met engelenvleugels en maffe hoofddeksels die ook onder volwassenen een populair collector’s item zijn geworden) las ik dat tegenwoordig het meeste speelgoed dat in de VS wordt verkocht direct naar volwassenen gaat, en niet meer naar kinderen. Adulting, door de slaapkamer van je ouders klossen in je moeders te grote pumps (bij wijze van) heeft plaatsgemaakt voor kidulting: als meerjarig individu openlijk je inner child de ruimte geven.

Het heeft best iets aandoenlijks, en wie weet zal over vijftig jaar blijken dat het een positief effect heeft gehad op onze vitaliteit op hoge leeftijd, maar ik durf te wedden dat er uiteindelijk voor iedere kidult een moment komt dat die zichzelf in de spiegel ziet en net als ik denkt ‘helaas, hier ben ik echt te oud voor’. En dan heeft die waarschijnlijk gelijk.